गुलज़ार

हासणे माझे तसे गुलज़ार होते
रोखले अश्रु किती समजुतदार होते

साधले त्यांनी कितीही डाव माझे
जिंकणारे ही इथे हरणार होते

ना मला कळले जगाचे कायदे
जे दिले ते घेतले जाणार होते

कालच्या दंग्यात काही पेटलेले
माणसाच्या ते मतीचे जोहार होते

अर्थ शब्दांना जसे सोडून जावे
मागे तुझ्या, माझे तसे होणार होते

अव्यक्त

माझे कुणा म्हणु मी, सारे निघुन गेले
घेऊन चांदण्याला तारे निघुन गेले

खडकाळ भेटला ना दर्या तुला किनारा
ठेचाळणे तुझेही आता ठरून गेले

माझ्या भलेपणाचे सत्कार हे असे की
सारेच दोष माझ्या माथी करून गेले

उरले असे कितीसे आयुष्य सोबतीला
मी ही तयार आता सारे बघुन गेले

तू गूढ, ती म्हणाली, अव्यक्त तू कसा रे
नुकतेच लेखणीला सारे कळुन गेले

हे कसे

हे असे की श्वासही ना घ्यायचे
ठरवले, नाही पुन्हा भेटायचे

ठेवुया लक्षात आपण जन्मभर
वायदे होते कुठे विसरायचे?

पारव्यांनी बांधले घरटे नवे
वादळाला हे कसे समजायचे?

शब्द होई प्राण, ओठी कापरा
मी कधी काहीच ना बोलायचे

लावला चेहरा नवा, मी कोरडा
आसवा, नाही पुन्हा रे यायचे

बोललो मी जे नको ते नेमके
हे असे नेहमीच माझे व्हायचे

बंद कर हे काळजाला जाळणे
’आशु’ तुला कोणी किती सांगायचे?

हूल

कुणीतरी हूल द्यावी माझीया मना
ही रात्रही तशीच आहे चांदण्याविना

सागराला तहान आहे कोणती अशी
की नभाने भरून यावे असे पुन्हा पुन्हा

तू खरी का कल्पना तू भावनेतली
साकारलेली मुर्तिमंत तूच कामना

नव्या दिशा, नवी उन्हे, चालणे नवे
चालणारा मीच आहे एकटा जुना

मी

आसवांना सारखे बोलावतो मी
वेदना माझ्या पुन्हा ओलावतो मी

गेली निघुनी ती जशी आलीच नाही
हे असे आता मला समजावतो मी

बोललो मी, जा, तुझा कोणीच नाही
का पुन्हा आता तुला बोलावतो मी

हा पुन्हा मी घेतला हातात पेला
घेतल्या शपथा कशा, रागावतो मी

आठवांचा गंध या मातीस येतो
पावसांत जाणे अताशा टाळतो मी

बहरली आहे, कधीची, रातराणी
का अता जाईजुई गंधाळतो मी

फाटकी पाने किती गोळा करु
का पुन्हा आयुष्य माझे चाळतो मी

रुपगंधा

आता जरासे, गीत माझे, गुणगुणाया लागली
स्वप्नात माझ्या, ती स्वत:चे स्वप्न पहाया लागली

मोकळ्या केसांत वारा मोगरा गंधाळता
श्वासांतुनी ती रुपगंधा दर्‌वळाया लागली

कालच्या त्या आठवांचे काय मी आता करु
आता इथे माझ्यासवे ती जाणवाया लागली

वादळे दोन्ही मनांच्या अंतरी घोंगावली
मी तिला अन ती मलाही सावराया लागली